دلم را می زنم به دریا تا شاید از دریا بیابم آن مروارید غلتان را؛ همان اشک خدا را ؛ همان عشق خدا را؛ همان هدیه
داده به دست صدف را .
دلم را می زنم به  دریا تا از هیبتش نترسم تا از عمقش نترسم تا شاید بی کرانیش را خوب دریابم تا شاید طلاقی آتش
و آب را حس کنم .
دلم را می زنم به دریا تا شاید آن دسته گل کذایی را پیدا کنم و از آب در بیاورمش ودوباره به دست آن ازدست
داده اش برسانم .
دلم را زدم به دریا تا در دریای بی کران  عشق خدا  پر وبال بزنم شاید برسم به ساحل واقعیش

باران را صدا می زنم
تا به سویم بیاید؛ دستم را بگیرد وبا خود به گردش ببرد
با لطافت و طراوتی که دارد برایم ترانه بسراید ؛ دستی روی صورتم بکشد ولبخندی بر لبانم بنشاند
چتر محبتش را روی سرم بگیرد و از هیجان بعد از وجودش بگوید
تمام کلماتم از باران سبز شدند تا حس طراوت را چشیدند.
صدای پر هیبتش را دوست دارم که سر شار از عظمت است ؛ ولی چه زود باید برود دلم برایش تنگ می شود حس شعرم کم می شود دوباره قلبم سنگ می شود _ باز نگام به آسمان خشگ می شود تا شاید دوباره باران بیاید

باران که می بارد تو می آیی                  باران گل - باران نیلوفر
باران مهر و ماه وآئینه                           باران شعر و شبنم و شبدر
باران که می بارد تو در راهی                  از دشت شب تا باغ بیداری
از عطر عشق و آتشی لبریز                   با ابر و آب و آسمان جاری
غم می گریزد - غصه می سوزد        شب می گریزد - سایه می میرد
تا عطر آهنگ تو می رقصد                     تا شعر باران تو می گیرد
از لحظه های تشنه بیداری                    تا روزهای بی تو بارانی
غم می کشد ما را و می بینی          دل می کشد ما را تو می دانی

میرود جسم من هر روز به پیش از لحظه ها وثانیه ها   میگذرد سال ؛ماه را به دوشش میکشد با کوله بار تجربه  بی رمق
شایدم گاهی با رمق

ولی روحم کجاست اصلا نمی بینمش جا مانده است وای نمی دانم کجا پیدایش کنم در کدامین سال ؛ کدامین راه ؛ پشت کدام دیوار میان ابرها سیر می کند در اب ها - در زمین است یا اسمان
بیچاره روحم چقدر تنها مانده انچنان زندگی غرقم کرده است که نفهمیدم جسمم بی روح مثل مسافر بی توشه به راهش ادامه داده نفهمیدم چرا ذوقی ندارم چرا عشقی نمیبینم چرا شادی رنگی ندارد چرا دستم فقط سرما را می فهمد  چرا ان همه ارزو شکلی نمی گیرد چرا راهم را روشن نمی بینم
طناب اتصال روحم را گرفتم با تمام رمق باقی مانده به سمت خودم کشیدم  کشیدم وادامه دادم هر چه نزدیکتر میشد گرما را زندگی را و   انچه را که نداشتم حس کردم
آه خدای مهربانم ترا به اسمت قسم در ان زمان که روحم این جان شیرین را رها میکند  تنهایم نزار

خداوندا ؛ تو خود گفتی که در قلب شکسته خانه داری
شکست قلب من ای جانا به عهد خود وفا کن

ستارگان در مخمل سیاه شب چشمک زنان دل می برند .
در دور دست چراغ ها لرزان لرزان دل می زنند .
برگ درختان بانسیم آرام نجوا می کنند.
آرامش شب راببین سکوت را بشنو ؛ ملایم و خنک در گیسوی شب دست می کشند ؛ دل از دل هم می برند.
بنشین در سرمای شب ؛شالی به دور خود بگیر لیوان چای را در دست گیر نظاره کن ابرها را چگونه یواشکی و
پاور چین راه می روند؛ ماه را چرا نگفته ام _چشم دلم وا می شود روی چو ماهش ؛ دل می برد .
باد هم دستی به صورتم کشید  : اینجام من هم آمدم احوالم بپرس ؛ لبخندی زدم _ شاد شدم .
آه نمی دانم چطور روحم نمی آید برون _ بس که سبک بال شده ام.

گوش میکنم به صدای گذر ثانیه ها   

مثل هرشب باز هم در کنار پنجره با سکوتی مبهم 

خبر آمدن فردا را با صدای قدم ثانیه ها میفهمم 

به خودم میگویم کاش این ثانیه ها خسته شوند  

اندکی صبر کنند  

کاش میشد عمر را مثل یک ساعت کوکی به عقب برگرداند

   و زمان بر ذهن بی منطق من میخندد

و شب از ظلمت من حیران است 

رو به مهتاب کنم  

بغض در سینه ی من میشکند  

و در این حین نسیم سردی بوسه بر صورت خیسم بزن 

و نوای صوت قرآن سر صبح به گوشم برسد  

آه انگار خدا بیدار است

دل بیتاب مرا میبیند عمق اندوه مرا میفهمد

سمت من می آید

نور و گرما به اتاق کوچکم میپاشد 

چه محبت آمیز دست بر شانه ی من میگیرد 

و به من میگوید : 

یاد من باش و ز فردا نحراس  

من در این فرداها لحظه ای ناب برای تو رقم خواهم زد

              اگرصخره وسنگ تو مسیر رود خونه نبون                       صدای آب اینقدر زیبانبود                  

این  روزا زیاد نقاشی میکشم ؛ چون عاشق نقاشیم-
نقاشی هوا ؛ برف ؛ خدا !
این روزا با باران نقاشی عشق می کشم .                         با رنگ ها ؛ رنگین کمانی می کشم که هفت رنگ آن در هیچ کتاب رنگی
نمی گنجد ؛ آنقدر زیباست که رنگ ارغوانی سر به سجده گذاشت_ آبی با من از زندگی گفت _ قرمز سر به زیر آرام خفت.
می خواهم نقشی بکشم که با عشق آشناست او را می شناسد؛ نفسم را می شمارد؛ آرزویم را می داند.
قلم نقاشیم را دست دلم می دهم ؛ تا نقش پرواز را در هنگام باران بکشد _ شاید هم اشک  را در چشم خدا نقاشی
کند.
می دانم نقاشی ام بیست می گیرد . با قلمم نقش پروانه می کشم چون خودم پروانه ام حس چلچه را دارم ؛

هنگام بهار _ می خواهم مثل سبز شدن گیاهان من هم سبز شوم ؛ شاد شوم ؛ امید وار باشم چون خداوند می خواهد _باید همراهش باشم ؛ یادش باشم ؛ تا همیشه با من باشد

قلبم را به بادبادکی بسته ام و  روانه دیار تو کردام
اکنون بر بام خانه ات نشسته است
برو ببین که فقط به خاطر تومیزند
ولنتاین همه شما عزیزانی که به من سر زدید مبارک

گاه گاهی می روم در خود فرو ؛ غرق افکارم می شم ؛گم میشوم.
خداوندا: دلم میخواهد با تو صحبت کنم تا راهنماییم کنی ؛ نظرت را بدهی ؛ دستم را بگیری هم صحبتم شوی.
به سوی پنجره می روم نسیم خنکی به صورتم می خورد دستم را به طرف آسمانت که آماده باریدن است بلند می کنم
وبا تمام وجود نفس عمیقی میکشم.
چند پرنده ی زیبا را می بینم و ابرهای پیچیده در هم را.........  حس زیبای باریدن را با تمام وجود نفس می کشم.
از دیدن و حس کردن این همه زیبایی حتی در گرفتگی هوا و آسمان احساس شادی می کنم....................
سبک شدم ؛ خداوندا :چقدر زیبا و قشنگ با من حرف زدی... دیدن ؛ حس کردن؛ شنیدن همانها یی بودند که کم داشتم
حال می دانم دنبال کدام افکارم باشم با تو صحبت کردم و راهنماییم کردی

مهربانی را بیاموزیم

اگر پیام خدا رو خوب دریافت نکردید، به «فرستنده ها» دست نزنید، «گیرنده ها» را تنظیم کنید.



به چشم های خود دروغ نگوییم، خدا دیدنی است

خداوندا!تو می دانی که من دلواپس فردای خود هستم

مبادا گم کنم راه قشنگ آرزوها را

مبادا گم کنم اهداف زیبا را

دلم بین امید وناامیدی می زند پرسه ...

فریاد می کند, می شود خسته

مرا تنها تو نگذار خداوندا.........

من خدایی دارم، که در این نزدیکی‌ست نه در آن بالاها مهربان، خوب، قشنگ چهره‌اش نورانیست گاهگاهی سخنی می‌گوید، با دل کوچک من، ساده‌تر از سخن ساده من او مرا می‌فهمد‌ او مرا می‌خواند او مرا می‌خواهد او همه درد مرا می‌داند یاد او ذکر من است، در غم و در شادی چون به غم می‌نگرم، آن زمان رقص‌کنان می‌خندم که خدا یار من است، که خدا در همه جا یاد من است او خداییست که همواره مرا می‌خواهد او مرا می‌خواند او همه درد مرا می‌داند

مطمـئن باش که خداوند تو را عاشقانه دوست دارد 
چون در هر بهار برایت گل می فرستد و هرروز صبح آفتاب را به تو هدیه می کند.

به یاد داشته باش که پروردگار عالم با این که می تواند در هر جائی از دنیا باشد ، قلــب تو را انتخاب کرده و تنها اوست که هر وقت بخواهی چیزی بگوئی گوش می کند ..

سر تا پای‌ خودم‌ را كه‌ خلاصه‌ می‌كنم، می‌شوم‌ قد یك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ كه‌ ممكن‌ بود یك‌ تكه‌

آجر باشد توی‌ دیوار یك‌ خانه، یا یك‌ قلوه‌ سنگ‌ روی‌ شانه‌ یك‌ كوه، یا مشتی‌ سنگ‌ریزه،

ته ‌ته‌ اقیانوس ؛ یا حتی‌ خاك‌ یك‌ گلدان‌ باشد؛ خاك‌ همین‌ گلدان‌ پشت‌ پنجره.
یك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ ممكن‌ است‌ هیچ‌ وقت، هیچ‌ اسمی‌ نداشته‌ باشد و تا همیشه، خاك‌ باقی‌ بماند، فقط‌ خاك.
اما حالا یك‌ كف‌ دست‌ خاك‌ وجود دارد كه‌ خدا به‌ او اجازه‌ داده‌ نفس‌ بكشد، ببیند، بشنود، بفهمد، جان‌ داشته‌ باشد.
یك‌ مشت‌ خاك‌ كه‌ اجازه‌ دارد عاشق‌ بشود، انتخاب‌ كند، عوض‌ بشود، تغییر كند.
وای، خدای‌ بزرگ!
من‌ چقدر خوشبختم. من‌ همان‌ خاك‌ انتخاب‌ شده‌ هستم. همان‌ خاكی‌ كه‌ با بقیه‌ خاك‌ها فرق‌ می‌كند.
من‌ آن‌ خاكی‌ هستم‌ كه‌ توی‌ دست‌های‌ خدا ورزیده‌ شده‌ام‌ و خدا از نفسش‌ در آن‌ دمیده.
من‌ آن‌ خاك‌ قیمتی‌ام. حالا می‌فهمم‌ چرا فرشته‌ها آن‌قدر حسودی شان‌ شد.

اما اگر این‌ خاك، این‌ خاك‌ برگزیده، خاكی‌ كه‌ اسم‌ دارد، قشنگ‌ترین‌ اسم‌ دنیا را، خاكی‌ كه‌ نور چشمی‌ و عزیز دُردانه‌ خداست. اگر نتواند تغییر كند، اگر عوض‌ نشود، اگر انتخاب‌ نكند، اگر همین‌ طور خاك‌ باقی‌ بماند، اگر آن‌ آخر كه‌ قرار است‌ برگردد و خود جدیدش‌ را تحویل‌ خدا بدهد، سرش‌ را بیندازد پایین وبگوید: ای‌ كاش‌ خاك‌ بودم...
این‌ وحشتناك‌ترین‌ جمله‌ای‌ است‌ كه‌ یك‌ آدم‌ می‌تواند بگوید. یعنی‌ این‌ كه‌ حتی‌ نتوانسته‌ خاك‌ باشد، چه‌ برسد به‌ آدم! یعنی‌ این‌ كه...

خدایا دستمان‌ را بگیر و نیاور آن‌ روز را

جاذبه سیب ، آدم را به زمین زد
و جاذبه زمین ، سیب را .
فرقی نمیکند؛
سقوط ، سرنوشت دل دادن به هر جاذبه ای غیر از خداست
به جاذبه ای می اندیشم که پروازم میدهد ،

به دنبال خدا نگرد خدا در بیابان های خالی از انسان نیست

گنجشکی با عجله و تمام توان به آتش نزدیک می شد و برمی گشت !
پرسیدند :چه می کنی ؟
پاسخ داد :در این نزدیکی چشمه آبی هست و من مرتب نوک خود را پر از آب می کنم و آن را روی آتش می ریزم ...
گفتند :حجم آتش در مقایسه با آبی که تو می آوری بسیار زیاد است و این آب فایده ای ندارد
گفت :شاید نتوانم آتش را خاموش کنم ، اما آن هنگام که خداوند می پرسد : زمانی که دوستت در آتش می سوخت تو چه کردی ؟
پاسخ میدم :هر آنچه از من بر می آمد !!!!!

وقتش رسیده تا به بیانم توان دهید
این حرفهای مانده به دل را زبان دهید
وقتش رسیده روی پر جبرئیل ها
شعری به قلب این قلم از آسمان دهید
تامیوه ی رسیده مضمون به ما رسد
قدری درخت واژه تان را تکان دهید
ارزانی ستاره بود ماه آسمان
ماه مدینه را به من امشب نشان دهید
من از شما به غیر شما را نخواستم
هرچه ثواب هست به این و به آن دهید
امشب که ساقی آمده از مشک عشق او
یک کاسه آب دست من نیمه جان دهید
در برکه نگاه علی خوش دمیده است
ماهی که ماه هم مثلش را ندیده است

ای خدا غصه نخور از تو فراری نشدم

بعد از آن حادثه در کفر تو جاری نشدم

با وجودیکه به حکم تو دلم زخمی شد

شاکی از آنکه مرا دوست نداری نشدم

ابر را چوب همین سادگی اش ویران کرد

منکه ویران تر از آن ابر بهاری نشدم

ای خدا غصه نخور باز همین می مانم

من زمین خورده این ضربه کاری نشدم

هرکسی خواست تو رااز من جدا سازد دید

هر چه کردی تو به من از تو فراری نشدم...

درخت هم گاهي دلتنگ تبر مي شود

وقتي پرنده ها سيم هارو به او ترجيح ميدهند

الهی…

نه من آنم که ز فیض نگهت چشم بپوشم

نه تو آنی که گدارا ننوازی به نگاهی

در اگر باز نگردد، نروم باز به جایی

پشت دیوار نشستم چو گدا بر سر راهی

کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی

باز کن در که به غیر از این خانه مرا نیست.

دران لحظات نا اميد كننده كه با همان مشكل تكراري و هميشگي خود  روبرو مي شويد / درسي را مي گيريد كه قطعا پيش از اين هم ان را فرا گرفته بوديد . يادتان باشد تكرار به معناي شكست نيست . اين را از امواج / برگ و باد بياموزيد. براي رشد وتحول گاهي تكرار لازم است

زندگيتان را بكنيد و تجربه به دست اوريد.مراقب خودتان وكساني كه به شما نزديك هستند باشيد .تفريح كنيد وگاهي
تنبل وغير عادي باشيد.
اشتباه كنيد و هر راهي را برويد .خوش بگذرانيد واز فرصت هاي اموزشي بي شماري كه سر راهتان قرار ميگيرد بهره
بگيريد .
بدانيد چه چيزي به دردتان مي خورد يا نمي خورد . سعي نكنيد كامل باشيد . فقط نمونه اي عالي از يك انسان و نسخه واقعي خودتان باشيد

اينشتين را مي شناسيد....؟؟
دريكي از نشست هاي مهم؛ شخصي كه با اينشتين خصومت داشت؛ از وي خواست تا نظريه ي نسبيت را

به بياني ساده توضيح دهد.
او پاسخ داد:
مشكلي نيست و اينگونه توضيح داد:
يك روز با دوستي نابينا به گردش رفتم. هوا گرم بود؛ به دوستم گفتم: من يك ليوان شير سرد ميخواهم.!
دوستم پاسخ داد :
ليوان و سرما را ميشناسم؛ ولي منظورت از شير چيست؟؟
گفتم: خوب....شير يك مايه ي سفيد رنگ است...
-مايه را ميدانم ولي سفيد يعني چه؟؟
*سفيد رنگه پرهاي قو است.
-پر را ميشناسم؛ اما قو چيست؟؟
*قو يك پرنده است كه در گردنش پيچشي دارد
-گردن را ميدانم ولي منظورت از پيچش چيست؟؟
صبرم تمام شد و بازوي دوست نابينايم را گرفته و گفتم:
الان بازويت صاف است. سپس آن را پيچاندم و گفتم:

اين هم پيچش!!!
آه ...... حالا فهميدم شير چيست....
پس از اين بيان ساده ديگر كسي جرات نكرد از اينشتين پرسشي را مطرح كند....

 وطن یعنی....       

شبی دل بود و دلدار خردمند          دل از دیدار دلبر شادو خرسند 

که با بانگ بنان و نام ایران        دوچشمم شد ز شوق عشق؛گریان 

 چو دلبر شور اشک شوق را دید       به شیرینی ز من مستانه پرسید: 

بگو جانا که مفهموم وطن چیست؟     که بی مهرش؛ دلی گر هست؛دل نیست!! 

به زیر پرچم ایران نشستم                  ودر را جز به روی عشق بستم 

وطن یعنی نژاد آریایی               نجابت؛مهرورزی؛باصفایی 

وطن فردوسی و شهنامه ی اوست         که ایران زنده از هنگامه ی اوست 

وطن نقش و نگار تخت جمشید               شکوه روزگار تخت جمشید 

وطن یعنی کمال الملک و عطار               یکی نقاش و آن یکی؛ محو دیدار  

در این میهن دو سیمرغ است در سیر              یکی شهنامه دیگر منطق الطیر  

وطن آوای جان شاعر ماست                صدای تار بابا طاهر ماست 

اگرچه قلب طاهر را شکستند                    ودستش را به مکر و حیله بستند 

وطن یعنی درفش کاویانی                سپید و سرخ و سبزی جاودانی  

وطن یعنی صدای شعر نیما                  طنین جان فزای موج دریا  

وطن یعنی خزر؛صیاد؛جنگل                خلیج فارس؛رقص نور؛مشعل 

وطن یعنی تجلیگاه ملت                       حضور زنده ی آگاه ملت 

وطن یعنی دیار عشق و امید               دیار ماندگار نسل خورشید

کنون ای هموطن ؛ ای جان جانان

بیا با ما بگو پاینده* ایران *

آفرینش
می دونی من کاغذای خط دارو دوس ندارم
دلای زمینی و بی وفارو دوس ندارم
دیدن خورد شدن و شکستن دوس ندارم
می دونی ...؟ هیچ مدل دل بستنو دوس ندارم
وقتی که خدا ما رو پست کرد به مقصد زمین ,
روی بسته ها نوشت , دوست دارم فقط همین
اولش که تک تک ما رو بغل کردو بوسید
سفت بغل کرد اونقدر که :دل تو ....... به اون رسید
بعد دلت یه برقی زد .... که خندهاش شکوفه داد
دل تو شد جای اون ...... به هر شکوفه بوسه داد
هر شکوفه شد یهو , دنیای روشن تو دلت , می دونی ؟ اول کار خوب انتخاب شده گلت
بعد تو رو گذاش جلو , فرشته هاش نیگات کنن واسه راه زندگی بشینن و دعات کنن
یکیشون نگا که کرد گفت : حیف این نیست که بره ؟؟ همینجا خوبه , بره که ابروتو ببره ؟؟
خدا یه نگاهی کرد.... گفت : من یه چیزی می دونم که شما ها نمی دونین و رو حرفم میمونم !؟
بعدشم .... این کوچولو میره پایین بزرگ بشه .... اگه دوس داشت پری و اگه نخواس یه گرگ بشه
نترسین اخر سر بر می گرده پیش خودم .... تعجب نداره !!! مال بد , بیخ ریش خوم
اما وقتی که اومد .... باز دوباره پاک می شه , نه که جسمش خاکیه !! همونجا هم خاک می شه .
خدا بعد به تو گفت : می دونی که تو خود خود منی !؟ تو که دلبر منی .... لایق عاشق شدنی
از تو پرسید می دونی دارم میفرستمت کجا !!! یه جایی که ادماش فقط تو غم می گن خدا .... ؟؟
جایی که میفرستمت اصلا جای قشنگی نیس ... دنیای سادگی و هم دلی و یه رنگی نیس ....
می دونی ؟؟!!! اخه اونا رنگ دلاشون ابی نیس ... توی اسمونشون ... حتی دیگه شهابی نیس .
خلاصه می ری زمین بپا زمینی نشیا... عاشق رنگایی که اونجا می بینی نشیا
دنیای روشن قلبت و سیاهی نگیره , که اگه اینطور بشه ... صدام تو قلبت می میره
صدامو نمی شنوی حتی اگه داد بزنم / نمی بینی منو حتی وقتی فریاد بزنم ..... می ری روی زمین ولی ... دوس دارم اسمون باشی
تو رسالتی داری .... عاشق و بی نشو ن باشی

مردي ؟؟
هر چقدر مغرور!
هرچقدر صادق!
هر چقدر ساده!
هرچقدر جذاب!
هر چقدر مکار!
درست...
اما گاهی برای فتح یک وجب از جغرافیای زن بايد به زانو بيفتي

خالق من ، بهشتی دارد نزدیک ؛ زیبا و بزرگ و دوزخی دارد بگمانم کوچک و بعید ...
و در پی دلیلی است تا ببخشاید ما را . . .

زندگی اینگونه است؛زیبا؛ دیدتو تغییر بده عزیزم

مردی در خواب با خدا مکالمه‌ای داشت: “خداوندا! دوست دارم بدانم بهشت و جهنم چه شکلی است؟ “، خدا او را به سمت دو در هدایت کرد و یکی از آنها را باز کرد، مرد نگاهی به داخل انداخت، درست در وسط اتاق یک میز گرد بزرگ وجود داشت که روی آن یک ظرف خورش بود، که آنقدر بوی خوبی داشت که دهانش آب افتاد، افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغر مردنی و مریض حال بودند، به نظر قحطی زده می آمدند، آنها در دست خود قاشق‌هایی با دسته بسیار بلند داشتند که این دسته‌ها به بالای بازوهایشان وصل شده بود و هر کدام از آنها به راحتی می توانستند دست خود را داخل ظرف خورش ببرند تا قاشق خود را پر نمایند، اما از آن جایی که این دسته‌ها از بازوهایشان بلندتر بود، نمی‌توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند.

مرد با دیدن صحنه بدبختی و عذاب آنها غمگین شد، خداوند گفت: “تو جهنم را دیدی، حال نوبت بهشت است”، آنها به سمت اتاق بعدی رفتند و خدا در را باز کرد، آنجا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود، یک میز گرد با یک ظرف خورش روی آن و افراد دور میز، آنها مانند اتاق قبل همان قاشق های دسته بلند را داشتند، ولی به اندازه کافی قوی و چاق بوده، می‌گفتند و می‌خندیدند، مرد گفت: “خداوندا نمی‌فهمم؟!”، خدا پاسخ داد: “ساده است، فقط احتیاج به یک مهارت دارد، می‌بینی؟ اینها یاد گرفته‌اند که به یکدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم های طمع کار اتاق قبل تنها به خودشان فکر می‌کنند.

کسی به خدا گفت: "اگر سرنوشت مرا تو نوشتی، پس چرا آرزو کنم؟؟"
خدا گفت: *شاید نوشته باشم هرچه آرزو کند...*

عمری گشتیم
بدنبال دست خدا
برای گرفتن
غافل ار آنکه دست خدا ، دست همان بنده اش بود
بنده ای که نیاز به دستگیری داشت. . .